Γιώργος Βαλής :παραιτούμαι,ήρθε η ώρα της ατομικής ευθύνης

                    

                          Ήρθε η ώρα της ατομικής ευθύνης

Αναλαμβάνοντας  καθήκοντα  διευθυντή σχολικής μονάδας είχα στο μυαλό μου ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καλείται να μεταδώσει και να καλλιεργήσει ιδανικά και ανθρώπινες αξίες, σ’ ένα σχολικό περιβάλλον που σέβεται τη διαφορετικότητα, που εμφορείται από πνεύμα αλληλεγγύης και λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα στο χώρο της Παιδείας ποτέ  δεν ήταν ιδανικά, αντίθετα υπήρχαν μεγάλα προβλήματα που τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, οξύνθηκαν περισσότερο.

Η πολιτεία εδώ και αρκετά  
χρόνια προσπάθησε να μεταθέσει τις  δικές της ευθύνες στις πλάτες των εκπαιδευτικών, κατηγορώντας τους ως μια συντεχνία τεμπέληδων, διεφθαρμένων και ανάλγητων δημοσίων  υπαλλήλων. Τη φετινή σχολική χρονιά δόθηκε το τελικό χτύπημα μέσα από την επιβολή της λεγόμενης «αξιολόγησης». Ως δάσκαλοι, το να αξιολογούμε και να αξιολογούμαστε ,αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας,  γι’ αυτό και κανένας μας δεν αντιτίθεται στην εφαρμογή της αξιολόγησης αρκεί να εμπιστεύεται αυτόν που την κάνει, να πείθεται για  τον τρόπο που την εφαρμόζει και κυρίως να συμφωνεί  με το σκοπό, που δεν μπορεί να είναι η τιμωρία και ο εξαναγκασμός, αλλά η πρόοδος και η εξέλιξη του δημόσιου σχολείου.

Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά η επιβολή  του σχολείου της αγοράς . Το μέλλον που μας ετοιμάζουν περιέχει συγχωνεύσεις, περικοπές προσωπικού, διαθεσιμότητα, απολύσεις, μειώσεις μισθών, αυταρχισμό και επιστροφή στον επιθεωρητισμό. Θέλουν εκπαιδευτικούς φοβισμένους, χωρίς ηθικό, με τσακισμένη ψυχολογία, υποτελείς στα κελεύσματα της εκάστοτε εξουσίας.

Ένα τέτοιο σχολείο μου  αδύνατο να το υπηρετήσω από τη θέση του διεκπεραιωτή των κυβερνητικών εντολών γι’ αυτό και υπέβαλα την παραίτησή μου από τη θέση του δ/ντή του σχολείου.

Θέλω όμως να ευχαριστήσω πρώτα απ’ όλα τους συναδέρφους μου για την άψογη συνεργασία  και  την ανεκτίμητη βοήθειά τους στην άσκηση των καθηκόντων μου. Το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων που ήταν δίπλα στο σχολείο κάθε ώρα και στιγμή και τέλος τους μαθητές που αποτελούν πηγή ενέργειας και έμπνευσης για να μπορούμε να εκτελούμε το έργο μας.

Σε λίγες μέρες έχουμε τη δυνατότητα να μεταφέρουμε το κλίμα φόβου  σ’ αυτούς που μας μαύρισαν την ψυχή, στιγμή δεν πρέπει να ξεχάσουμε όλα όσα μας προκάλεσαν. Ως τότε όμως δε θα πάψω να αγωνίζομαι, γιατί όπως έλεγε και ο μεγάλος δάσκαλος Ρουσσώ: «Πάρε το δρόμο που είναι αντίθετος από τον συνηθισμένο και σχεδόν πάντα θα κάνεις καλά».

                                               Γιώργος  Βαλής,   δάσκαλος