Απεργία ; Όχι ευχαριστώ, ψήφισα για αιρετούς

 Άκου με –ταγμένε στην απεργοσπασία– συνάδελφε …

Να ξεκινήσουμε με ένα ξεκαθαρισμα. Απευθύνομαι σ΄ εσένα που συνειδητά αρνείσαι να εμπλακείς σε διαδικασίες συλλογικού αγώνα. Mην τρέξεις να κρυφτείς κάτω από τις φτερούγες  του πολύ μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων που τις περισσότερες φορές το σκέφτεται αν θα απεργήσει και αρκετές  από αυτές επιλέγει τελικά να μην το κάνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι τεράστια η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία τις περισσότερες φορές καλλιεργεί συνειδητά την ηττοπάθεια είτε γιατί θέλει να βάλει πλάτη στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική είτε γιατί φοβάται ότι το μαζικό κίνημα μπορεί να της στερήσει τα οφέλη που αποκομίζει από τη «διαπραγματευτική» της ιδιότητα. Αναφέρομαι στον «ιδεολόγο» απεργοσπάστη, αυτόν που ψηφίζει ασυζητητί «ναι» στην αξιολόγηση στις συνελεύσεις των Συλλόγων Διδασκόντων των σχολείων, γιατί δηλώνει ότι φοβάται την καταγραφή του ονόματός του στο πρακτικό του σχολείου πλάι στο «όχι» και τρέμει στο ενδεχόμενο «κυρώσεων» που μπορεί να του επιβληθούν επειδή σε μια δημοκρατική συζήτηση είπε τη γνώμη του. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ότι  μιλάω για σένα, σε ξέρω και με ξέρεις πολύ καλά.  Βλεπόμαστε κάθε μέρα, έχεις μάθει καλά τα χούγια μου κι εγώ τα δικά σου. Μπορώ να περιγράψω πλήθος απόψεων και συμπεριφορών σου.

Τα πρωινά είσαι συνήθως κατσουφιασμένη  ή ξινισμένος. Τις περισσότερες φορές κάτι διεκτραγωδείς. Πότε τις επιδόσεις των μαθητών (ναι, ναι το κάνεις), πότε τη λειτουργία του σχολείου. Σχεδόν πάντα περιορίζεις την κριτική σου στην καθαρίστρια που «βάφει τα νύχια της και καπνίζει την ώρα που θα έπρεπε να δουλεύει» ή στον συνάδελφο που «μοιράζει συνεχώς φωτοτυπίες αντί να κάνει κανένα project κι όμως είναι διορισμένος», ενώ εσύ όχι. Μη φοβού, θα σε δικαιώσει η αξιολόγηση. Άλλη φορά, θα έρθεις συγκλονισμένος από κάποιο άρθρο που διάβασες στο internet (γιατί είσαι και τέκνο της εποχής σου) σχετικά με την πείνα στην Αφρική. Ασφαλώς δεν θα σου πω τη γνώμη μου, όσες φορές το έκανα απάντησες με γκριμάτσα δυσφορίας του στυλ «άσε μας τώρα με αυτά τα κομμουνιστικά». Απορρίπτεις κάθε μορφή αγώνα, αφού οι συνθήκες σε αναγκάζουν «να κοιτάω τον εαυτό μου, όπως κάνουν όλοι», ταυτόχρονα όμως είσαι πάντα έτοιμος να βγάλεις νύχια και να «αγωνιστείς» μέχρι τελευταίας  ρανίδος του αίματός σου, σε περίπτωση που ανακαλύψεις ότι εφημερεύεις ένα διάλειμμα παραπάνω από κάποιον άλλο.  Δεν έχεις ιδιαίτερη πολιτική προτίμηση, αν και πάντα «ξέρεις» να ψηφίζεις με μια ψευδεπίγραφη επιφύλαξη τη «σταθερότητα», την οποία προτιμάς από το «χάος». Πρόσφατα, στις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια ξανάριξες το σταυρό σου σε συνδικαλιστές που ανήκουν σε παρατάξεις, τις οποίες στα λόγια καταδικάζεις διαρκώς. Ξέρω, δεν ψήφισες ΠΑΣΚΕ, ψήφισες ΔΗΣΥ, δεν συμφωνείς με τη ΔΑΚΕ, αλλά έριξες στην κάλπη το ψηφοδέλτιό της, γιατί έπρεπε να  ψηφίσεις έναν συνάδελφο που του είχες υποχρέωση. Στήριξες πρόσωπο, όχι παράταξη  (κούνια που σε κούναγε). Έχεις άποψη για τα πράγματα, αυτό δα έλειπε, να μην έχεις εσύ, ένας λειτουργός της  Παιδείας. Είναι όμως βραχυκυκλωμένη. Ξεκινάς από λανθασμένη αφετηρία, για να καταλήξεις πολύ σύντομα ότι «φταίμε κι εμείς που είμαστε κακομαθημένοι, ο άλλος σου λέει σπούδασα, σιγά να μην δουλέψω στα χωράφια».

Δεν παύεις να με εκπλήσσεις. Μπορεί να φοράς γυαλιά ηλίου που η τιμή τους αντιστοιχεί σε ένα μηνιάτικο και να κουβαλάς κινητό που κοστίζει δυο μισθούς. Την ίδια ώρα, μέσω των υπερεξελιγμένων δυνατοτήτων του, ψάχνεις ποιο σούπερ μάρκετ έχει αυτή την εβδομάδα προσφορά στο χαρτί υγείας και πότε έχουν “happy hour” τα καφέ, για να γλιτώσεις κανά πενηντάλεπτο. Αναγνωρίζεις σε στιγμές έκρηξης της  ειλικρίνειάς σου ότι δεν τη βγάζεις και στη συνέχεια με ένα λογικό άλμα καταλήγεις στο συμπέρασμα «θα κάνω ότι μου πουν και αξιολόγηση και τα πάντα, για να μη χάσω κι αυτά τα λίγα». Πριν από λίγες μέρες, ο Υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι ψάχνει για ξεφτιλισμένους που θα δουλεύουν τσάμπα, αγανάκτησες στο facebook (έγραψες «αίσχος», «τραγικό» και άλλα παρόμοια) και την ημέρα της απεργίας πήγες κανονικά στο σχολείο για να μη χάσεις το μεροκάματο. Πιθανόν  να ΄σαι και αναπληρωτής. Να ανέλαβες προχθές υπηρεσία (χάνοντας τους τρεις πρώτους μήνες της χρονιάς ) και να ΄χεις να κλείσεις σπίτι, να πληρώσεις μπροστάντζα κανά δυο νοίκια, να μείνεις σε ξενοδοχεία μέχρι να βγει η τοποθέτησή σου και να τρως έξω μέχρι να ξαναστήσεις για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο «νοικοκυριό». Κι όμως, η απεργία θα σε μάτωνε, όχι το ενάμισι χιλιάρικο που χαλάς κάθε χρόνο στην εγκατάστασή σου.

Μου έχεις πει κατά καιρούς γελοιότητες, που ντρέπομαι να δημοσιεύσω για να μην δοθεί λανθασμένη και άδικη εικόνα για τον κλάδο, ενώ τα παραπάνω αφορούν μόνο την – ευτυχώς μειοψηφική – περίπτωσή σου. «Δεν κάνω απεργία, για να μη μου κόψουν τη μέρα από την προϋπηρεσία» μου είπες κάποτε, ενώ δουλεύεις τρία χρόνια και δεν σου έχει πιστωθεί ούτε ώρα προϋπηρεσίας. «Βλέπω γύρω μου τα χειρότερα, δεν έχω σκοπό να ρισκάρω τίποτα» μου λες συχνότερα. Λίγο μετά μπαίνεις στην τάξη και διδάσκεις στα παιδιά ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Σχεδόν πάντα κλείνεις την κουβέντα με το ρητορικό ερώτημα «και τι πετύχατε εσείς με τις απεργίες ;»

Δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Έχω ξοδέψει πολλές ώρες από τη ζωή μου, μιλώντας σ΄ εσένα για την ηρωική απεργία της άνοιξης του ΄43, όταν το μαχόμενο εργατικό – λαϊκό κίνημα πέταξε – εν μέσω κατοχής – στα σκουπίδια  την απόφαση του κατακτητή να επιστρατεύσει τον πληθυσμό με σκοπό την εξασφάλιση εργατικού δυναμικού για τις  – συνεργαζόμενες  με τον κατακτητή –  ελληνικές  ή γερμανικές βιομηχανίες. Μάλλιασε η γλώσσα μου να επιχειρηματολογώ για το γεγονός ότι κάνεις λάθος να νομίζεις ότι οι μαζικοί διορισμοί μιας περασμένης εποχής ήταν απόρροια της δημιουργίας των ολοήμερων με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα εξεταστικά κέντρα του ΑΣΕΠ η κυρίαρχη αιτία για το ξεκλείδωμα των διορισμών. Σε προκάλεσα να φανταστείς πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι σήμερα τα πράγματα, αν έβγαινε από το «κάδρο» η εικόνα των τριάντα πανεργατικών απεργιών που έβαλαν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και έριξαν τρεις κυβερνήσεις, αχρηστεύοντας μια μετά την άλλη της πολιτικές εφεδρείες της άρχουσας τάξης. Έδειξες να προβληματίζεσαι κι εγώ ο βλάκας εντυπωσιάστηκα από την ικανότητα της χρήσης παραδειγμάτων βγαλμένων από την ιστορία της κοινωνικής πάλης, να σπάει και τις πιο βαθιές προκαταλήψεις. Κολοκύθια. Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα, για να ΄ρθεις και να μου πεις ότι άκουσες στις «ειδήσεις», ότι οι μαθητές κάνουν καταλήψεις με αίτημα να αλλάξει το σχήμα της τυρόπιτας. Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει για να ξανασυζητήσουμε, αλλά γρήγορα οχυρώθηκες πίσω από την αντίληψη «ου με πείσεις καν με πείσεις», η οποία έχει αποδοθεί μάλλον καταχρηστικά στους σοφιστές της αρχαιότητας.

Μπορώ να γράψω τόσα κι άλλα τόσα. Δεν θα το κάνω. Και να στο πω και πιο χοντρά ; Αρκετά ασχολήθηκα μαζί σου. Εξ άλλου δεν είσαι τίποτα άλλο από μια θλιβερή αντιδραστική μειοψηφία. Στο ξαναλέω μην κρύβεσαι μέσα στο πλήθος των συναδέλφων που απλώς στέκονται κριτικά απέναντι στην απεργιακή δράση. Με αυτούς, θα συζητήσω και θα ξανασυζητήσω, θα ακούσω τη γνώμη τους και θα δεις ότι μπορώ να αναθεωρώ όταν η πραγματικότητα το απαιτεί, διάφορες  «βεβαιότητες». Εσύ που με κατηγορείς για ιδεολογική ακαμψία, είσαι αυτός και αυτή που ποτέ δεν θα θέσουν εν αμφιβόλω της παιδαριώδους κοινωνικοπολιτικής αντίληψης απόψεις τους.

Μια τελευταία απλή  επισήμανση μόνο. Δεν είναι ούτε απειλή ούτε καν προειδοποίηση. Δεν νομίζεις ότι αρκετά έπαιξες με τη ζωή μας, υπονομεύοντας συνειδητά τις δυνατότητες των αγώνων μας ; Μας έχεις για τόσο βλάκες, που θα ανεχόμαστε αιωνίως τη διαλυτική δράση σου ; Επαναλαμβάνω, δεν απειλώ. Απλώς σου επισημαίνω, ότι ίσως και να μην είσαι τόσο εξυπνάκιας όσο περνιέσαι σκεπτόμενος «ας κάνουν αυτοί που θέλουν απεγία, ποτέ δεν ξέρεις, κάτι μπορεί να πετύχουν από τη μια και εγώ δεν θα έχω χάσει μεροκάματα από την άλλη». Λες να ΄μαστε τόσο ηλίθιοι που να χάφτουμε τις επικλήσεις σου στο «δημοκρατικό» δικαίωμα στην απεργοσπασία εσαεί ; Δεν γνωρίζουμε ότι είσαι εσύ που γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τις  αποφάσεις των δημοκρατικά εκλεγμένων συλλόγων, συνδικάτων, ομοσπονδιών κάθε φορά που αποφασίζεται απεργία ; Τις παίρνουν λίγοι αυτές τις αποφάσεις ε ; Τις κυβερνητικές αποφάσεις που σου ΄βαλαν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι τις παίρνουν οι πολλοί ; Το  30% πήρε πριν από δυο χρόνια το κόμμα του Σαμαρά (18% την πρώτη φορά) μετά από μια υστερική εκστρατεία τρομολαγνείας και το πήρε από τους μισούς που πήγαν να ψηφίσουν. Σήμερα δεν μαζεύει ούτε πολύ λιγότερους.  Πώς σκύβεις τόσο αβασάνιστα το κεφάλι στις επιταγές μιας μειοψηφικής κυβέρνησης, εσύ ο υπέρμαχος της δημοκρατίας ;

Κλείνω συνάδελφε (αποφεύγω και τώρα  να σε βάλω σε εισαγωγικά). Όσα σου είπα δεν ήταν, παρά η έκφραση μιας αναγκαιότητας να σου μιλήσω κάποια στιγμή έξω από τα δόντια, γιατί δεν άντεχα άλλο να κάνω τον χαζό μαζί σου.  Δεν έγραψα το κείμενο, επιδιώκοντας κάποιο όφελος. Ίσα ίσα, ξέρω ότι πολλοί θα με κατηγορήσουν  για αριστερίστικο, άστοχο και χοντρό πέσιμο σε «κομμάτι της εργατικής τάξης», ακόμη και αν πρόκειται για το πλέον αντιδραστικό. Δεν χρεώνω σε καμιά συνδικαλιστική ή πολιτική συσπείρωση τα γραφόμενα, μόνο δικά μου είναι. Δεν ψάχνω για like, όπως η αρχαιολόγος – γλάστρα πρωινάδικου και εκπρόσωπος της πιο χυδαίας μορφής εκμετάλλευσης του γυναικείου σώματος. Έλα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, για την τύπα της ΟΝΝΕΔ, τη συνεργάτιδα του Κουμουτσάκου μιλάω, αυτή για την οποία μου είπες ότι «καλά τους τα ΄χωσε για το Πολυτεχνείο» στη σχολική γιορτή της 17^ης Νοέμβρη και ταυτόχρονα νόμιζες ότι υιοθετώντας  αυτό το αηδιαστικό παραλήρημα, διαφοροποιείσαι από «κατεστημένες» ιδέες και πουλάς κάποιου απροσδιόριστου είδους εναλλακτικότητα.

Δεν πιστεύω σε θαύματα, αλλά σου δηλώνω πως σε περίπτωση που συμβεί ένα τέτοιο και αλλάξεις πλάκα, είμαι έτοιμος να αφήσω στην άκρη τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα. Σε διαφορετική περίπτωση όμως, όταν έρθει ο καιρός που δεν θα παίρνεις ούτε καλημέρα από συνάδελφο, η γνώμη μου είναι ότι δεν θα πρέπει να σπεύσεις  να βγάλεις τα γνωστά για την ευκολία με την οποία προκύπτουν συμπεράσματά σου ότι φθονούν την προσωπικότητά σου ή την παιδαγωγική σου επάρκεια ή την ομορφιά σου ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Α, αν αρχίσουν κάποια στιγμή να πέφτουν σταγόνες στο πρόσωπό σου, μην βιαστείς να βγάλεις ομπρέλα. Παίζει και να μη βρέχει …

Πηγή: http://www.suigenerisoutsider.gr